Τετάρτη 1 Σεπτεμβρίου 2010

Θεσπρωτία


Ι. Μ.  ΄Αγιου Μηνά -Κόκκινο Λιθάρι Θεσπρωτίας













Δεν είμαι 'γώ μήτε θνητή, μήτε θεά
αέρας γίνομαιι, ασημένια βροχή,φωτιά και πυρωμένο σίδερο
πλάτανος και καρυδιά, αρνί και λύκος.

Σκιάζομαι
φωνές του Δευκαλίωνα και της Πύρρας με καλούν
να ταξιδέψω στη γη των Θεσπρωτών, των Χαόνων και των Μολοσσών.

Δεν είμαι 'γω μήτε θνητή , μήτε θεά
αετός που σκίζω τον αέρα, στάχυ στη γη φυτρώνω
στα βουνά κλέινομαι
στα χέρια μου κρατώ ουρανό και γη
κορφολογώ γέλια και πάθη των ανθρώπων
κι ύστερα τις οιμωγές τους
σαν τους βρουν αγάπες ,πίκρες και βάσανα
το φιδίσιο Καλαμά, βιγλάτορας διαφεντεύω.

Δεν είμαι 'γω μήτε θνητή ,μήτε θεά
στις κορυφογραμμές της Μουργκάνας περιδιαβαίνω
πάνω στα βήματα όσων άφησαν τα όνειρά τους
και αγκυλώνομαι στις κοφτερές τις πέτρες
τις ακούω να μιλούν σιγανά,ψιθυρίζουν της μοίρας το κάλεσμα
τη γη που μπολιάστηκε με αίμα
τον ποταμό που σέρνει δάκρυα
τη λαχτάρα του γυρισμού.

Δεν είμαι 'γω μήτε θνητή ,μήτε θεά
τραγούδια λέω μόνο μοιρολόγια
ξένη και άξενη στον τόπο τούτο
που εξορίζει μακρυά τα παιδιά του
τα σκορπίζει στα πέρατα του κόσμου
μα ομήρους τα 'χει να παλεύουν πάντα τη σκιά του.


                      αγνώστου ποιητή