Μια φορά κι έναν καιρό,ζούσε σε μια άγρια ζούγκλα μια αγέλη λιονταριών .
Ο αρχηγός ήταν ένα δυνατό και άξιο λιοντάρι αλλά και κάπως αυταρχικό σαν μικρός δικτάτορας.
Πίστευε πως όλα πρέπει να έχουν την επίβλεψή του,δεν εμπιστευόταν τις ικανότητες των άλλων ζώων,γινόταν απότομος και άδικα επικριτικός μαζί τους ,ισχυρογνώμων ,εγωκεντρικός και αλλαζόνας.
Του ήταν εξαιρετικά δύσκολο να συνεργαστεί με τα άλλα ζώα γιατί τα θεωρούσε κατώτερα.
Τα πλησίαζε μονάχα όταν ήθελε να πάρει επιβεβαίωση από αυτά, να βλέπει να τον θαυμάζουν και να τον επαινούν για την αξιοσύνη του και την ομορφιά του.
Γινόταν ελαστικός μαζί τους μόνο για να αντλήσει θαυμασμό και όχι για να ακούσει μήπως κι αυτά είχαν κάτι σπουδαίο να του πουν .
Τα υπόλοιπα ζώα τον υπηρετούσαν πιστά ,όμως καταλάβαιναν την υποκρισία του και πληγώνονταν και λίγο-λίγο άρχισαν να τον αντιπαθούν.
Κάποια μέρα,ήρθε η κακή η συγκυρία και το δυνατό λιοντάρι κινδύνευσε πραγματικά από μια ομάδα κυνηγών.
Καθώς ήταν έτσι ανυπεράσπιστο και αδύναμο μπροστά στην παγίδα που του έστησαν, προσευχήθηκε και παρακάλεσε τον καλό μάγο του δάσους να έρθει να τον σώσει.
Και πράγματι εμφανίστηκε ο καλός μάγος όμως πριν τον σώσει του ζήτησε και ένα αντάλλαγμα .
Θα έκαναν μια συμφωνία για τη σωτηρία... και του λέει ο μάγος "θα σωθείς πραγματικά μόνο αν αλλάξεις και η αλλαγή θέλει μια θυσία .... αν δεν αλλάξεις θα χάσεις αυτό που σε έκανε βασιλιά"
Το λιοντάρι δεν έδωσε και πολλή σημασία στα λόγια του μάγου ούτε και τα πολυκατάλαβε , μάλιστα μέσα του σκέφτηκε .."σιγά ..τι μπορεί να χάσω? είμαι ο βασιλιάς κι έχω ό,τι ζητήσω ", αλλά δέχτηκε πρόθυμα την συμφωνία και σώθηκε .
Πέρασε ο καιρός, τα πράγματα κυλούσαν φαινομενικά ήρεμα στο δάσος,τίποτε δεν άλλαξε στην ησυχία - τάξη - ασφάλεια της ζωής ,το μόνο που άλλαξε ήταν ο βασιλιάς όπου είχε ξεχάσει την προειδοποίηση του μάγου και είχε γίνει ακόμα πιο απρόσιτος και ματαιόδοξος και τα υπόλοιπα ζώα τον υπηρετούσαν όλο και πιο απρόθυμα.
Και έφτασε εκείνη η παράξενη μέρα.Μια άσχημη μέρα για τον βασιλιά.Από το πρωί ένιωθε αλλόκοτα...σαν κάτι βαρύ να απλώνεται μέσα του, σαν μια παγερή δύναμη που σκέπαζε την ψυχή του και του ρουφούσε τη ζωή.
Αδύνατον να αντιδράσει ,δεν μπορούσε να σηκωθεί από το θρόνο του, τα πόδια του ξαφνικά δεν τον βαστούσαν,σωριαζόταν κάτω, έκανε να βρυχηθεί..τίποτα, η φωνή του δεν έβγαινε,πως θα καλούσε σε βοήθεια τώρα?
Ηρθε σε απόγνωση, σε απελπισία, θυμήθηκε πως είχε απαγορεύσει στα άλλα ζώα να τον ενοχλούν ,ήθελε την ησυχία του όσο θα κάθεται στο θρόνο και θα αυτοθαυμάζεται, κανένας δεν θα ανησυχούσε από την απουσία του ,κανένας δεν θα τον αναζητούσε και τότε κατάλαβε πως όλοι τον σέβονταν από φόβο μόνο,κανένας δεν τον εκτιμούσε πραγματικά και αυτό που θα τον έσωζε τώρα θα ήταν η αγάπη τους γι αυτόν αλλά...
Και λίγο πριν χάσει τα λογικά του έτσι όπως ήταν αβοήθητος, θυμήθηκε τον σοφό μάγο.
"Θα σωζόταν μόνο αν είχε αλλάξει", του είχε πει...θα σωζόταν αν είχε μάθει να συνεργάζεται και να είναι πιο ευπροσάρμοστος και ανοιχτός ,αν είχε μάθει να συνυπάρχει και να αναγνωρίζει την αξία και της πιο ταπεινής ύπαρξης, όχι να θρέφει τον εγωισμό του και να πληγώνει αλλά να μοιράζεται και κυρίως αν είχε μεταβάλει τις αξίες του ώστε να εξευγενίσει την ψυχή του και να μπορεί να δίνει αγάπη χωρίς όρους και ανταλλάγματα για χάρη του "εμείς" και της ολιστικής αρμονίας.
Αυτή ήταν η θυσία ..να δίνει χωρίς αντάλλαγμα.Τότε θα ήταν ο πιο λαμπρός και όμορφος βασιλιάς ...όταν θα γινόταν υπηρέτης της ψυχής του και όχι της ανασφάλειάς του.
Όμως τώρα ήταν αργά... η δύναμή του χάθηκε
Ο αρχηγός ήταν ένα δυνατό και άξιο λιοντάρι αλλά και κάπως αυταρχικό σαν μικρός δικτάτορας.
Πίστευε πως όλα πρέπει να έχουν την επίβλεψή του,δεν εμπιστευόταν τις ικανότητες των άλλων ζώων,γινόταν απότομος και άδικα επικριτικός μαζί τους ,ισχυρογνώμων ,εγωκεντρικός και αλλαζόνας.
Του ήταν εξαιρετικά δύσκολο να συνεργαστεί με τα άλλα ζώα γιατί τα θεωρούσε κατώτερα.
Τα πλησίαζε μονάχα όταν ήθελε να πάρει επιβεβαίωση από αυτά, να βλέπει να τον θαυμάζουν και να τον επαινούν για την αξιοσύνη του και την ομορφιά του.
Γινόταν ελαστικός μαζί τους μόνο για να αντλήσει θαυμασμό και όχι για να ακούσει μήπως κι αυτά είχαν κάτι σπουδαίο να του πουν .
Τα υπόλοιπα ζώα τον υπηρετούσαν πιστά ,όμως καταλάβαιναν την υποκρισία του και πληγώνονταν και λίγο-λίγο άρχισαν να τον αντιπαθούν.
Κάποια μέρα,ήρθε η κακή η συγκυρία και το δυνατό λιοντάρι κινδύνευσε πραγματικά από μια ομάδα κυνηγών.
Καθώς ήταν έτσι ανυπεράσπιστο και αδύναμο μπροστά στην παγίδα που του έστησαν, προσευχήθηκε και παρακάλεσε τον καλό μάγο του δάσους να έρθει να τον σώσει.
Και πράγματι εμφανίστηκε ο καλός μάγος όμως πριν τον σώσει του ζήτησε και ένα αντάλλαγμα .
Θα έκαναν μια συμφωνία για τη σωτηρία... και του λέει ο μάγος "θα σωθείς πραγματικά μόνο αν αλλάξεις και η αλλαγή θέλει μια θυσία .... αν δεν αλλάξεις θα χάσεις αυτό που σε έκανε βασιλιά"
Το λιοντάρι δεν έδωσε και πολλή σημασία στα λόγια του μάγου ούτε και τα πολυκατάλαβε , μάλιστα μέσα του σκέφτηκε .."σιγά ..τι μπορεί να χάσω? είμαι ο βασιλιάς κι έχω ό,τι ζητήσω ", αλλά δέχτηκε πρόθυμα την συμφωνία και σώθηκε .
Πέρασε ο καιρός, τα πράγματα κυλούσαν φαινομενικά ήρεμα στο δάσος,τίποτε δεν άλλαξε στην ησυχία - τάξη - ασφάλεια της ζωής ,το μόνο που άλλαξε ήταν ο βασιλιάς όπου είχε ξεχάσει την προειδοποίηση του μάγου και είχε γίνει ακόμα πιο απρόσιτος και ματαιόδοξος και τα υπόλοιπα ζώα τον υπηρετούσαν όλο και πιο απρόθυμα.
Και έφτασε εκείνη η παράξενη μέρα.Μια άσχημη μέρα για τον βασιλιά.Από το πρωί ένιωθε αλλόκοτα...σαν κάτι βαρύ να απλώνεται μέσα του, σαν μια παγερή δύναμη που σκέπαζε την ψυχή του και του ρουφούσε τη ζωή.
Αδύνατον να αντιδράσει ,δεν μπορούσε να σηκωθεί από το θρόνο του, τα πόδια του ξαφνικά δεν τον βαστούσαν,σωριαζόταν κάτω, έκανε να βρυχηθεί..τίποτα, η φωνή του δεν έβγαινε,πως θα καλούσε σε βοήθεια τώρα?
Ηρθε σε απόγνωση, σε απελπισία, θυμήθηκε πως είχε απαγορεύσει στα άλλα ζώα να τον ενοχλούν ,ήθελε την ησυχία του όσο θα κάθεται στο θρόνο και θα αυτοθαυμάζεται, κανένας δεν θα ανησυχούσε από την απουσία του ,κανένας δεν θα τον αναζητούσε και τότε κατάλαβε πως όλοι τον σέβονταν από φόβο μόνο,κανένας δεν τον εκτιμούσε πραγματικά και αυτό που θα τον έσωζε τώρα θα ήταν η αγάπη τους γι αυτόν αλλά...
Και λίγο πριν χάσει τα λογικά του έτσι όπως ήταν αβοήθητος, θυμήθηκε τον σοφό μάγο.
"Θα σωζόταν μόνο αν είχε αλλάξει", του είχε πει...θα σωζόταν αν είχε μάθει να συνεργάζεται και να είναι πιο ευπροσάρμοστος και ανοιχτός ,αν είχε μάθει να συνυπάρχει και να αναγνωρίζει την αξία και της πιο ταπεινής ύπαρξης, όχι να θρέφει τον εγωισμό του και να πληγώνει αλλά να μοιράζεται και κυρίως αν είχε μεταβάλει τις αξίες του ώστε να εξευγενίσει την ψυχή του και να μπορεί να δίνει αγάπη χωρίς όρους και ανταλλάγματα για χάρη του "εμείς" και της ολιστικής αρμονίας.
Αυτή ήταν η θυσία ..να δίνει χωρίς αντάλλαγμα.Τότε θα ήταν ο πιο λαμπρός και όμορφος βασιλιάς ...όταν θα γινόταν υπηρέτης της ψυχής του και όχι της ανασφάλειάς του.
Όμως τώρα ήταν αργά... η δύναμή του χάθηκε
